Επιστολή Ασφαλισμένης προς τους Βουλευτές της Δ Ε Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής

Κυρίες και Κύριοι Βουλευτές

Διαρκούς Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής,

Αφενός νιώθω κάποιο δέος που απευθύνομαι σε αντιπροσώπους του λαού και αφετέρου θλίβομαι για το λόγο που αναγκάζομαι να το πράξω.

Γνωρίζετε όλοι σας, αν όχι, θα συμβεί σύντομα, όπως διαβεβαίωσε ο κύριος Πρωθυπουργός την 20η Μαρτίου 2010 στη Θεσσαλονίκη εκπροσώπους του “Συλλόγου Ζημιωθέντων από την Ασπίς Πρόνοια”, το πρόβλημα που πρέκυψε την 21η Σεπτεμβρίου 2009 με το κλείσιμο της Εταιρείας. Σύμφωνα με την ισχύουσα μέχρι τότε νομοθεσία περί των Ασφαλιστικών Εταιρειών, όταν δεν πτωχεύει μια Εταιρεία αλλά για Χ,Υ λόγους το Κράτος την κλείνει, οφείλει να έχει ένα βιώσιμο σχέδιο για την επόμενη μέρα και όλα τα συμβόλαια ζωής είναι εγγυημένα 100% από το Κράτος.

Στην προκειμένη περίπτωση όμως το Κράτος μεθοδεύει λύση που θίγει βάναυσα τα συμφέροντα των ασφαλισμένων. Διά στόματος κ. Καραμανλή, του τότε Πρωθυπουργού,ερωτηθέντος από δημοσιογράφο περί του θέματος ακούστηκε στο πανελλήνιο το γνωστό ήδη : Κανένας ασφαλισμένος δεν διατρέχει κίνδυνο και όλα τα συμβόλαια είναι εγγυημένα 100% από το Κράτος. Το ίδιο διαβεβαίωνε ο κ.Παπαθανασίου ως Υπουργός Οικονομικών και η ΕΠΕΙΑ.

Έκτοτε σιγή ιχθύος.Σαφέστατα διεκδικεί την πρωτιά το πρόβλημα της οικονομίας της Χώρας μας, αλλά πόσο μικρότερης σημασίας είναι, μέσα στη δίνη των καιρών και των προβλημάτων όλων μας, 800.000 περίπου πολιτών αιφνιδίως να διακινδυνεύουν επιπλέον και τις οικονομίες τους;Πού επένδυσαν αυτές τις οικονομίες τους; Μήπως σε μια ξένη Χώρα;Μήπως σε μια άγνωστη ή ασήμαντη Εταιρεία;Όχι βέβαια. Επένδυσαν σε μια Εταιρεία με ιστορία 70 χρόνων,με ανοδική πορεία και κυρίως σε μια Εταιρεία που έπαιρνε πιστοποιητικό φερεγγυότητας κάθε χρόνο από το ίδιο το Κράτος ακόμη και το Μάρτιο του 2009. Πώς έφτασε, κύριοι Βουλευτές,αυτό το ίδιο το Κράτος, που χορηγούσε πιστοποιητικό φερεγγυότητας ανελλιπώς,να βάλει λουκέτο στην Εταιρεία 21 Σεπτεμβρίου 2009; Είμαι βέβαιη ότι ο κ.Παπαθανασίου, ο εις εκ των 50 και Υπουργός των Οικονομικών τότε, γνωρίζει ή οφείλει να γνωρίζει και να σας ενημερώσει και διά του Τύπου να ενημερωθούμε και εμείς.

Τι παιχνίδια παίχτηκαν, Κυρίες και Κύριοι Βουλευτές, σε βάρος αθώων και ανυποψίαστων πολιτών και από ποιούς παίχτες;Πού θα αναζητηθούν οι ένοχοι για την κατάσταση που διαμορφώθηκε σε βάρος μας; Ποιός ήταν ο ρόλος του Υπουργείου των Οικονομικών,της ΕΠΕΙΑ,του κ.Ψωμιάδη;Πού ήταν το Κράτος να προλάβει ατασθαλίες, παρανομίες, παραλείψεις ή συναλλαγές και χρηματισμούς; Και πού είναι σήμερα το Κράτος να θεραπεύσει,να αποκαταστήσει και να αποζημιώσει τα θύματα των δικών του αδικιών ή των δικών του ελλείψεων και παραλείψεων;Κύριοι Βουλευτές, είστε εσείς το ίδιο το Κράτος και σας ερωτώ : Υπάρχει συνέχεια, συνέπεια και ηθική σε ό,τι αφορά στη λειτουργία της Βουλής σε μια Χώρα με Δημοκρατία;

Νομοθετεί μια Βουλή, επί του προκειμένου για την ισχύ των συμβολαίων μιας Ασφαλιστικής Εταιρείας, και ακυρώνει το έργο της η επόμενη;

Δεν προδικάζω ούτε υιοθετώ ο,τιδήποτε διαρρέεται περί του θέματος και για το πώς μεθοδεύει η Κυβέρνηση να λύσει το πρόβλημα. Ενδεχομένως δια των φημών διενεργείται σφιγμομέτρηση της Κοινής Γνώμης και καταγράφονται αντιδράσεις. Έχει και αυτό τη λογική του στους πονηρούς καιρούς που ζούμε. Διερωτώμαι όμως, Κυρίες και Κύριοι Βουλευτές, ποια ηθική θα εμπεριέχει μια λύση με πλαφόν των 25.000 ευρώ;Πιθανόν συμβόλαια αποταμιευτικά,συνταξιοδοτικά ή και νοσοκομειακά να ικανοποιούνται με το μέτρο αυτό. Τι γίνεται όμως με τα επενδυτικά-καταθετικά; Πόσο αποκαταστημένη και ικανοποιημένη μπορώ να νιώθω,όταν επένδυσα 150.000 ευρώ και μεθοδεύεται να εισπράξω 25.000 ευρώ; Πόσο τραγικό θα είναι αλήθεια, όταν επί 35 ακέραια και αδιάλειπτα χρόνια δίδασκα στα Ελληνόπουλα γυμνασίων και λυκείων το γνωστό “ πατρός τε και μητρός τε και απάντων των άλλων προγόνων τιμιώτερον,αγιώτερον και σεμνότερον εστίν η πατρίς ”;

Τι κάνει αυτή η Πατρίδα σήμερα για μένα και για χιλιάδες σαν και εμένα που μας καλεί επιπλέον να τη σώσουμε από τη χρεωκοπία και την πτώχευση;Τι κάνει αυτή η Πατρίδα σήμερα για να εξακολουθούμε να την έχουμε όλοι τόσο ψηλά, όταν τουλάχιστον με την ανοχή της, αν όχι και με την ενοχή της, “ η ρεμούλα,η απάτη και η λαμογιά” ή εμμέσως επιβραβεύεται ή αμέσως ούτε διώκεται ούτε τιμωρείται; Όταν οι αλχημείες,οι συναλλαγές και οι ανήθικοι συμβιβασμοί βαπτίζονται αποκατάσταση, τακτοποίηση και λύση προβλημάτων των πολιτών; Γιατί αυτή η Πατρίδα πληγώνει, φορτώνει και πονά με χίλιους τρόπους τον έντιμο,τον δίκαιο,τον φίλεργο,ενώ επιτρέπει κατά κανόνα στον παράνομο να αποφεύγει τη τσιμπίδα του Νόμου και ενίοτε μεγαλοαπατεώνες να χαίρουν ασυλίας και πλήρους ατιμωρησίας;

Όλα αυτά τα ερωτήματα και πολλά άλλα συναφή και παρεμφερή,η αβεβαιότητα,η ρευστότητα και το χάος που επικρατεί γύρω μας και τα πολύ σοβαρά προβλήματα της κλονισμένης ήδη υγείας μου,τα οποία και με κατατάσσουν στα άτομα υψηλού κινδύνου,με απορρύθμισαν παντελώς και ζω,χωρίς υπερβολή,μέσα σε πανικό.Φοβούμαι τα χειρότερα για την υγεία μου και για την τύχη της ορφανικής από δεκαετίας οικογενείας μου. Η ανεργία θρονιάστηκε στο σπίτι μου επί πενταετία. Τι μπορώ να ελπίζω, πώς μπορώ να αισιοδοξώ για το μέλλον και σε ποιους μπορώ να δείξω εμπιστοσύνη πλέον ότι νοιάζονται για μένα και για κάθε πολίτη που είναι αδύναμος, ανώνυμος, ανυπεράσπιστος, που δεν φοροδιαφεύγει, δεν εξαπατά και δεν παρανομεί;

Θεωρώ κατάντια να προσφεύγει ο πολίτης στα Μ.Μ.Ε. για να προωθήσουν το πρόβλημά του και να διεκδικήσουν για λογαριασμό του την επίλυσή του.Γι' αυτό και επειδή η παιδεία μου και η εκπαίδευσή μου μου επιτρέπουν να κρατώ στην ψυχή μου ένα μίνιμουμ ελπίδας ότι οι αντιπρόσωποι του λαού ακριβώς τώρα, που όλα πουλιούνται και αγοράζονται στο βωμό της ύλης και του κέρδους,θα κάνουν την διαφορά και την υπέρβαση και θα σταθούν με ευθύνη μπροστά στο συγκεκριμένο θέμα, απευθύνομαι σε εσάς τους πενήντα και εκπέμπω ΣΟΣ. Εκπέμπω κραυγή αγωνίας και ζητώ την παρέμβασή σας για ένα σχέδιο διάσωσης και αποκατάστασης όλων των ζημιωθέντων από την “ΑΣΠΙΣ ΠΡΟΝΟΙΑ” και οπωσδήποτε των μικροκαταθετών, γιατί είναι ηλίου φαεινότερον ότι μέχρι του ποσού των 200.000 ευρώ η προέλευση και η πορεία των χρημάτων αποδεικνύεται εύκολα και καθαρά. Δύο “ εφάπαξ ” ζεύγους που εργάστηκε 30 και 35 χρόνια και λίγες οικονομίες καλής διαχείρισης δικαιολογούν το ανωτέρω ποσό. Για τα μεγάλα ποσά που κατέληξαν σε συμβόλαια φυσικών προσώπων ας αναζητηθούν ενδεχομένως και υπόγειες διαδρομές. Αυτό ακριβώς θεωρώ πως είναι υποχρέωση ενός Κράτους Δικαίου, μιας Βουλής ή ενός τμήματος Βουλής και της Δικαιοσύνης.

Εμένα όμως και χιλιάδες σαν και εμένα, επαναλαμβάνω, μικροκαταθέτες οφείλετε να μας προστατεύσετε και να εξασφαλίσετε στο ακέραιο τα συμβόλαιά μας ή μεταφέροντάς τα σε άλλη Ασφαλιστική Εταιρεία ή αποζημιώνοντάς τα ως Κράτος, στην ευθύνη του οποίου προαναφέρθηκα, ή αλλέως πως, εσείς θα αποφασίσετε. Επίσης, παρακαλώ θερμότατα όλους σας να ομονοήσετε στις αποφάσεις σας, όπως καταφέρνετε και ομονοείτε σχεδόν πάντοτε για θέματα που σας αφορούν π.χ Βουλευτική αποζημίωση, βουλευτική ασυλία, γενικώς βουλευτικά προνόμια κλπ. Δεν ειρωνεύομαι, δεν θίγω, εξωτερικεύω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου.

Ανέφερα στην αρχή ότι νιώθω κάποιο δέος απευθυνόμενη σε Βουλευτές και το εννοώ, γιατί συνειρμικά συνδέω παρελθόν και παρόν, άμεση Δημοκρατία της αρχαιότητας και έμμεση Δημοκρατία του σήμερα, του 2010. Έχετε, λοιπόν,την ευκαρία και την δυνατότητα να γίνετε όλοι σας υπερασπιστές των αδυνάτων, να γίνει ο καθένας και η καθεμιά σας ένας νέος Λυσίας ή ένας Δημοσθένης. Έτσι,θα ανανεώσουμε την κλονισμένη, σαφέστατα, εμπιστοσύνη μας στο πολιτικό σύστημα και στους πολιτικούς. Όταν σε μια Δημοκρατία ο Βουλευτής παλεύει για τα δίκαια του ανήμπορου και του κατατρεγμένου,του άσημου και ανώνυμου και όχι του δυνατού,του επώνυμου και του εαυτού του, τότε η Δημοκρατία λειτουργεί σωστά, τότε αξίζουν εύσημα στο Βουλευτή και υστεροφημία.Διαφορετικά το άγος και η αρά των αρχαίων θα πλανάται στα κεφάλια όλων όσων μπορούν και αδιαφορούν, όσων μπορούν αλλά συμβιβάζονται με ανήθικες λογικές.

Κλείνοντας την επιστολή μου παρακαλώ θερμά και πάλι να δείξετε την ανάλογη με το πρόβλημα ευαισθησία, ευθύνη και δικαιοσύνη και να είστε βέβαιοι ότι θα ξαναμπείτε στις καρδιές, στις σκέψεις και στις προσευχές όλων ημών που βιώνουμε εδώ και έξι μήνες έναν πρωτόγνωρο εφιάλτη.

Με εκτίμηση

Προς το σύνολο και προς έναν έκαστον εξ υμών.

ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΗ